Hopeloze gevallen bestaan niet, is onze overtuiging. Maar iemands situatie kan wel lastig zijn. Zoals het verhaal van Peter, die naast een verslaving ook de diagnose autisme heeft. Met hulp lukt het hem om clean te blijven, maar het leven blijft soms een worsteling.
“Ik zie niet zoveel mensen. Ik ben vooral veel met mijn hobby’s bezig en ben bijna elke dag weg. Dan stap ik bijvoorbeeld op de fiets, met mijn camera, en ga ik op weg om boten en vliegtuigen te spotten. Daar houd ik ook een administratie van bij.” Peter is jarenlang verslaafd geweest aan alcohol. Door zijn autisme vindt hij het lastig om contact met mensen te maken, maar zijn dagvullende hobby’s helpen hem om clean te blijven. “Ik ben van mening dat dat moet. Het is een doel in mijn leven.”
Ledigheid
“Bij mijn verslaving heb ik gemerkt: als je geen doelen hebt, stapelt de ledigheid zich op. Na een behandeling of een opname in een kliniek ben je misschien lichamelijk van je verslaving af, maar dat betekent niet dat je daarna gewoon je leven op kunt pakken. Dan begint het pas. Reken er maar jaren voor voordat je alles weer ‘redelijk’ op orde hebt”, is Peter zijn ervaring. Hij heeft een zware jeugd gehad, waar hij niet teveel over wil zeggen. Maar er is in die tijd veel beschadigd. “Ik ben gaan drinken omdat ik compleet met mezelf in de knoop zat.”
Vleugels uitslaan
Peter is nu drie-en-een-half jaar clean. “Ik gebruik geen alcohol meer, maar ik kan mijn vleugels nog nergens naar uitslaan. Ik vind mezelf nog een ongeleid projectiel. Ik ben mijn eigen ik kwijtgeraakt. Het is moeilijk om weer uit te vinden wie ik zelf ben. In mijn hoofd lopen veel dingen door elkaar heen.” Ook lichamelijk heeft de alcohol zijn sporen nagelaten. “Ik ben af en toe doodziek, en ik voel me afgeleefd.” Werken is voor Peter daardoor niet mogelijk. “Dat levert ook teveel stress op.”
Medicijnstudie
Door zijn verleden heeft Peter nooit een diploma kunnen halen. Hij heeft onlangs wel een cursus Spaans gevolgd, maar als hij kon kiezen zou hij aan een medicijnstudie beginnen. “De chemie en fysica spreken me ook erg aan. En door mijn eigen lichamelijke klachten, kan ik goed invoelen hoe iemand die ziek is zich voelt.”
Verslavingszorg
Wanneer hij met de verslavingszorg van Terwille in aanraking kwam, weet Peter niet meer precies. “Ik heb veel verdrongen, het is lang geleden.” Erik, de directeur van Terwille, kent hij in ieder geval al heel lang. Nog altijd komt hij een paar keer per maand bij Erik langs voor gesprekken. “Terwille heeft mij verslavingszorg geboden. En is ook van betekenis geweest op het gebied van geldbeheer. Daar hoef ik me nu niet zelf druk over te maken.”
Hobby’s en structuur
Verder vindt Peter vooral houvast in zijn dagbesteding. “Op je hobby’s moet je in elke situatie terug kunnen vallen. Hoe fanatieker ik word, hoe minder doemdenkerig ik ben. Ze dwingen je om je weer te focussen op iets, het brengt structuur.” Hij ziet het ook als oefening: “Om duidelijk te krijgen wat relevant is, en wat niet.”
Eenzaamheid verdrijven
Peter probeert elke dag met zijn hobby bezig te zijn. Dat verdrijft het gevoel van eenzaamheid. “Als ik thuiskom van het boten spotten, is het eten en naar bed. Ondanks dat heb ik wel behoefte aan vriendschap, dat mis ik verschrikkelijk. De gesprekken met Erik hebben een andere betekenis, hij is hulpverlener dat maakt het anders. Ik heb PDD-Nos en een vorm van ADD. Daarom kan ik moeilijk contact maken. Als contacten niet lopen, kun je je daar heel beroerd onder voelen.”
Een buddy
Bij Terwille heeft Peter daarom aangegeven dat hij graag mee wil doen met het buddyproject. Zo kan hij gekoppeld worden aan een vrijwilliger die met hem oploopt. “Gewoon af en toe afspreken en praten. Liefst iemand met dezelfde interesses. Daar heb ik behoefte aan.”