Al bijna twintig jaar krijgt de Friese Kornelis (60) ondersteuning van Terwille. De laatste acht jaar komt begeleider Janneke bij hem thuis. Haar trouwe komst is voor Kornelis van grote waarde: “Ik vind het belangrijk dat er iemand komt die ik ken. Dan ben ik geen nummer, maar heb ik een naam.”
Een paar schoenen
Het verhaal van Kornelis is bijzonder. Op zijn veertiende ontmoet hij de liefde van zijn leven in Polen. Omdat het IJzeren Gordijn in die tijd nog bestaat, lijkt de liefde onmogelijk. Maar Kornelis weet haar naar Nederland te krijgen. Een jaar later ‘moeten’ ze trouwen, omdat ze een kindje verwachten. Kornelis is dan vijftien, zijn vrouw twee jaar ouder. Omdat Kornelis minderjarig is, moeten ze vooraf toestemming vragen van de Koningin. Speciaal voor de trouwdag koopt Kornelis zijn allereerste paar schoenen. De dag erna heeft hij zijn klompen alweer aan. Zijn trouwschoenen heeft hij altijd bewaard, maar nooit meer gedragen.
Abrupt einde
Samen met zijn grote liefde krijgt Kornelis drie dochters. Hij is gelukkig. Maar aan het mooie verhaal van Kornelis komt een abrupt einde als zijn vrouw ziek wordt en overlijdt. Na een paar jaar ontmoet hij wel een nieuwe vrouw, waarmee hij nog twee dochters krijgt. Maar na de geboorte van hun jongste meisje komt hij erachter dat zijn vrouw hem bedriegt. De relatie houdt geen stand en zijn tweede vrouw vertrekt, samen met de baby en hun zesjarige dochter. Kornelis mag ze niet meer zien.
Potjes bier en rommel
Kornelis mist zijn kinderen enorm. “Mijn zorgen waren zo groot, ik was er 24 uur per dag mee bezig”, vertelt hij. Alleen als hij drinkt, vergeet hij zijn zorgen even. Zo begint zijn alcoholprobleem. Kornelis vertelt: “Ik dronk elke dag veel potjes bier, en gebruikte ook andere rommel. Alles wat ik te pakken kreeg, nam ik. Als het maar verdoofde.” Een paar ingewikkelde jaren volgen. Door zijn gebruik gaat het van kwaad tot erger: “Ik stal ook alles wat los en vast zat, omdat ik geld nodig had.”
Omdat het moet
Via de Reclassering krijgt Kornelis de opdracht om hulp te zoeken. Iemand uit zijn kerk wijst hem op Terwille. “Echt gemotiveerd om te stoppen was ik niet”, blikt hij terug. Op zijn eerste gesprek komt hij niet opdagen. Na drie gemiste afspraken besluiten twee medewerkers van Terwille om hem thuis op te zoeken, om te kijken of het wel goed met hem gaat. Pas dan zet Kornelis de stap naar hulp. “Maar ik ging nog steeds omdat ik moest,” vertelt hij. Echt gemotiveerd om te stoppen wordt hij pas als zijn oudste dochter tegen hem zegt: “Als je doorgaat met drinken, dan hoef je niet meer bij me aan te kloppen.” Kornelis vertelt: “Mijn kinderen zijn alles voor me. Dus toen stopte ik acuut.”
Famke
Vijftien jaar is hij nu gestopt. Na een periode in een ontwenningskliniek en in verschillende beschermde woonvormen, is hij weer in Friesland gaan wonen samen met zijn nieuwe grote liefde: hondje Famke. Thuis krijgt hij ondersteuning van Terwille. Begeleider Janneke is voor hem een vertrouwd luisterend oor. Eens in de twee weken komt ze bij hem langs om hem te ondersteunen bij praktische zaken.
24 uur per dag
Kornelis heeft maar weinig sociale contacten. Hij komt niet zo makkelijk uit zijn woorden en vindt het moeilijk om zich verstaanbaar te maken. Janneke vertelt: “We werken eraan dat hij niet in een sociaal isolement terecht komt.” Hij praat vaak met haar over zijn verdriet dat hij zijn jongste dochters niet ziet. “Mijn kinderen zijn alles voor me, ik heb alles voor ze over”, vertelt Kornelis. “Dus het doet pijn dat ik mijn jongste dochters op dit moment niet kan zien. Dat vreet aan me, 24 uur per dag.”
Geen nummer
Hoewel Kornelis al een tijd clean is, blijft het voor hem belangrijk dat Janneke nog altijd trouw komt. Zoals Kornelis zegt: “Als cliënt krijg je een nummer. Ik voelde me ook vaak een nummer. Maar Janneke kent mij. Bij Terwille heb ik een naam.”