Rebecca Vos (25) was verslaafd aan wiet en cocaïne. Na een intensieve behandeling besluit ze iets positiefs doen met haar ervaringen. “Ik wou aan de andere kant van de tafel mensen helpen.” Ze meldt zich aan bij het vrijwilligersteam van Terwille in Den Helder. Daar krijgt Rebecca een eigen bureau, waar ze het eerste aanspreekpunt is voor mensen die binnen komen lopen. “Mensen voelen dat ik tijd voor ze heb en ik begrijp wat ze doormaken.”
“Ik raakte al jong zwanger en kreeg een zoontje.” Voor de buitenwereld doet Rebecca alsof ze alles onder controle heeft – “daar was ik een kei in”, maar in werkelijkheid verliest ze steeds meer grip. “Ik raakte afhankelijk van cocaïne en wiet. Ik wist dat het niet gezond meer was, dus ik zocht hulp via de online chat van Terwille. Zo anoniem mogelijk…”
43 kilo
Na het eerste anonieme online contact heeft Rebecca regelmatig telefonisch contact met een hulpverlener van Terwille of komt hij langs voor een behandelgesprek. “Maar dat bleek niet voldoende om te stoppen. Na de eerste hulppoging viel ik terug. Op een gegeven moment woog ik nog maar 43 kilo.”
Mooi gemaakt
De situatie lijkt voort te duren, totdat er iets gebeurt waar Rebecca niet omheen kan. Ze vertelt: “Op een avond werd ik letterlijk met mijn neus op de feiten gedrukt. Het voelde alsof ik werd neergeslagen in de woonkamer. Ik kon alleen maar zeggen: Kijk nou naar jezelf, je bent zo mooi gemaakt. En kijk nou eens wat je met jezelf doet! Ik zie dat als ingrijpen van God. Ik ben gelovig opgevoed, maar had me daar al jaren voor afgesloten. Dit was mijn aanraking met God. Ik kon alleen maar huilen en heb daarna mijn cocaïne door de wc gespoeld.”
Volop in therapie
Deze bijzondere ervaring maakt zoveel indruk op Rebecca dat ze alle hulplijnen weer inschakelt. “Ik ging dit keer volop in therapie bij Terwille in Den Helder. En dat was heftig. Ik had mijn gevoelens zo lang onderdrukt, dat ik niet wist wat ik ermee moest.” Bij de therapie komt het er allemaal uit: “Ik ben vreselijk veel gaan praten. En schelden, dat deed ik ook. Dat kon ook bij mijn hulpverlener, dat was fijn. Ik kon eerlijk zeggen waar het op stond.”
Groot voelen
Tijdens de behandeling komt Rebecca erachter dat de cocaïne een belangrijke functie heeft in haar leven: “Ik gebruikte cocaïne om me groot te voelen, het bracht me in beweging. Door de cocaïne durfde ik meer en kwam ik voor mezelf op. Nu moest ik een andere manier vinden om te laten zien wie ik was.” En dat vindt ze lastig, want: wie is ze en wie mag ze zijn? “Ik heb hard gewerkt aan mijn zelfbeeld. Ik wou van alles bereiken, maar was ook bang dat het me niet zou lukken. Totdat mijn hulpverlener zei: ‘Weet je wel dat cocaïne datgene versterkt dat in je zit? Dus al die eigenschappen die je wilt, die heb je al!’ Ik moest het alleen nog leren vinden.”
Vrijwilligersteam
“De behandeling was een ontdekkingsreis naar mezelf”, zegt Rebecca achteraf. “Het was heel moeilijk, maar wel mijn redding. Toen ik was uitbehandeld wilde ik heel graag aan de andere kant van de tafel mensen helpen. Ik ben vriendelijk en sociaal en heb snel een klik met mensen. Daarom meldde ik me aan bij het vrijwilligersteam van Terwille. We waren in die tijd net de inloop aan het opbouwen op de vestiging in Den Helder. Zodat mensen van de straat konden binnen lopen met vragen of om hun verhaal te vertellen met een bakje koffie erbij.”
Eerste aanspreekpunt
Rebecca krijgt een eigen bureau in het pand, zodat ze het eerste aanspreekpunt is voor mensen die binnen komen lopen. “Ik was een soort receptioniste,” vertelt ze. Ook de cliënten die een afspraak hebben met een behandelaar ontvangt ze gastvrij. “Mensen voelden dat ik tijd voor ze had en open voor ze stond. En ik kon goed aanvoelen wat ze nodig hadden. Soms kwam er iemand binnen en zei ik meteen: Zo, volgens mij ben jij toe aan een bak koffie!
Voordeur open
Mensen voelen zich welkom door de warme ontvangst van Rebecca. Een ander voordeel is dat de voordeur open blijft als zij er zit. “Dat is ook een van de dingen waar ik me hard voor heb gemaakt”, vertelt Rebecca. “Uit ervaring weet ik hoe vervelend het is om als cliënt op straat te moeten wachten voor een deur met een bordje Verslavingszorg ernaast. Zo zichtbaar voor iedereen … Het is al spannend genoeg om te komen.”
Makkelijk praten
Hele gesprekken voert Rebecca soms met de mensen in de wachtkamer en mensen die binnenlopen voor een praatje. “Soms reageerden ze eerst met: jij hebt makkelijk praten, wat weet je ervan?! Maar als ik vertelde dat ik maar al te goed wist wat ze doormaakten, veranderde er iets. Mijn eigen verhaal stond nooit centraal als ik met mensen in gesprek was. Maar ik vertelde wel over mijn ervaringen. Natuurlijk is elk verhaal anders. Maar ik ken wel de angst, de eenzaamheid, het schuldgevoel… En ik kon oprecht zeggen: dat snap ik, dat had ik ook. Hoe ga jij daarmee om? En dan hadden we zo een goed gesprek.”
Allergie
Door een verhuizing heeft Rebecca haar vrijwilligerswerk even neer moeten leggen, maar het gaat nog steeds goed met haar. “Drugs blijft mijn allergie”, vertelt ze eerlijk. “Soms komt de trek de kop op steken en heb ik het moeilijk. Maar ik kan nu tegen mezelf zeggen: oké, je wilt nu gebruiken. Waarom wil je dat, wat levert het je op en wat zijn de na-effecten ervan? En dan kan ik een gezonde keus maken.”
Opleiding
Binnenkort wil Rebecca weer aan een opleiding beginnen: “Ik heb een hoop tijd van mijn leven door de plee gespoeld… Een diploma heb ik daarom nog niet, maar dat lijkt me vet gaaf om te halen. Ik denk dat het belangrijk is om een opleiding te doen. Als ik aan de bak kan, wil ik het liefst mijn ervaring inzetten en iets betekenen voor jongeren.”