“Je bent mens en hebt een naam”
“In december 2018 ging de telefoon. Een medewerker van Terwille informeerde naar wat ik zoal deed. Ik had net ontslag genomen bij een verpleeghuis, omdat ik me daar niet helemaal kon geven. Naast verpleegkundige ben ik namelijk ook maatschappelijk werker. Ik heb een groot hart voor kwetsbare mensen. De medewerker van Terwille vroeg of ik wilde helpen bij het opzetten van een beschermde woonvorm voor vrouwen die te maken hebben gehad met prostitutie, mensenhandel, verslaving en/of detentie. Met deze vraag was ik erg gelukkig. Ik vroeg direct wanneer ik kon beginnen.”
Betekenisvol
“Nadat we een pand op een geheime locatie in Nederland hadden opgeknapt, kwamen in het voorjaar van 2019 de eerste vrouwen. Je zag dat ze daar tot rust kwamen en ze hun trauma’s langzaam onder ogen durfden te komen. Die hebben ze vaak diep weggestopt en zijn van de buitenkant nauwelijks zichtbaar. De vrouwen hebben een laag zelfbeeld en het vraagt veel tijd om hier aan te werken. Ik ondersteun ze bij praktische taken en als ze willen praten, dan ben ik er voor ze. Dit leerde ik al op jonge leeftijd van mijn vader. Als iemand het moeilijk had, ging hij bijvoorbeeld met ze dammen. Iets heel simpels, maar zo betekenisvol.
De vrouwen mogen gaan ervaren dat ze een unieke creatie van God zijn. Ze mogen in vrijheid leven, vrij van verslaving of prostitutie. ‘Je bent mens en hebt een naam. God heeft je lief.’”
Vrijwilligers Passieprijs
“In 2021 ontving ik de Passieprijs voor vrijwilligers. De medewerkers van Terwille hadden mij hiervoor opgegeven. Ik was erg verrast! Het is niet dat ik het daarvoor doe, maar toen ik hoorde dat ik gewonnen had, biggelde er toch wel een traantje over mijn wangen. En weet je wat ik zo mooi vind? Ik heb een fantastische echtgenoot die achter me staat. Inmiddels ben ik gestopt met betaald werken omdat hij met pensioen ging en we graag samen vrijwilligerswerk voor Terwille wilden doen. Nu vervangen we samen de beheerdersechtparen van hulpverleningswoningen van Terwille. Hier hebben we mooie ervaringen. Zo viel het ons op dat de cliënten alleen koffie voor zichzelf haalden. Heel begrijpelijk, want veel van hen hebben jarenlang in de overlevingsmodus gezeten. Dan was het ieder voor zich. Mijn man en ik dachten: hier gaan we iets mee doen. De volgende ochtend vroegen we wie er een kopje koffie wilde. Dit pakten ze al snel op. Na een paar dagen vroeg een cliënt of wij koffie wilden en na twee weken haalden de cliënten koffie voor elkaar. Het is een klein gebaar waarmee je zegt: ik zie jou!””
Trees van ’t Foort, Vrijwilliger