Testimonials

Nog tijdens zijn behandeling bij de verslavingszorg van Terwille meldt Emiel (28) zich enthousiast aan voor de Cycle for Hope: een unieke wielertocht van 1200 kilometer, non-stop, in 48 uur. Samen met zijn behandelaar Klaas fietst hij in september mee in Team Terwille. Ook de directeur van de instelling fietst mee. Of dat niet gek is? “Ik vind het juist mooi”, zegt Emiel. In het team merkt hij dat hij zelf ook iets te bieden heeft. “Om de tocht te volbrengen, moeten we elkaar als team blijven motiveren. Niemand kan dit alleen.”

In 2013 meldt Emiel zich bij Terwille in Groningen met een cannabis- en cocaïneverslaving. “Ik blowde al sinds mijn vijftiende. Het begon als probeersel met vrienden. Maar al snel deed ik het elke dag.” Na de scheiding van zijn ouders woont Emiel bij zijn moeder, wat hij niet makkelijk vindt. De verdoving van het blowen helpt hem zijn thuissituatie te doorstaan. Praten over hoe hij zich voelt en over wat hij denkt, kan hij niet. Dus vlucht hij zo vaak mogelijk het huis uit.

Verdoofd

“Zo kwam ik op mijn 18e in de kroeg in aanraking met cocaïne. Dat spul is zo heftig dat ik het al snel dagelijks nodig had. Ik gebruikte zelfs thuis in de woonkamer, terwijl mijn moeder in de keuken zat.” Als Emiel op zichzelf gaat wonen, gaat het van kwaad tot erger. “Niets maakte me nog uit, ik leefde verdoofd. Ik ging in die tijd van hot naar her, woonde dan weer hier en dan weer daar.” Uiteindelijk komt Emiel bij zijn vader en diens vriendin terecht. Daar komt het besef dat er iets moet gebeuren. Een van de dochters van zijn vaders nieuwe vriendin is in behandeling geweest bij Terwille en zij raadt Emiel aan hetzelfde te doen. Emiel: “Ik ben zelf niet christelijk, en wist dat Terwille een christelijke instelling was. Dat vond ik geen probleem. Je wordt er gewoon goed geholpen, dat is het belangrijkste. Ik voelde me er welkom.”

Kluizenaar

Met hulp van de therapie bij Terwille, zet Emiel rigoureus de knop om en stopt hij volledig met blowen en het gebruik van cocaïne. “Ik ben helemaal uit mijn oude wereldje gestapt. Uit zelfbescherming leefde ik de eerste tijd als een kluizenaar, ik vermeed plekken waar ik altijd kwam. Zo bang was ik om weer de fout in te gaan.” In zijn behandeling leert hij wat hij kan doen om niet meer in situaties te komen dat hij wil gaan gebruiken. Maar ook wat hij kan doen als hij wél in zo’n situatie terecht komt. Voor Emiel blijkt het cruciaal om te leren praten over wat hem dwarszit. “Ik heb geleerd niet meer alles op te kroppen.” Ook dat is een proces: “In het begin knalde ik het er eens in de zoveel tijd uit en was ik veel te kort door de bocht. Nu heb ik geleerd het beter te benoemen.”

Stierlijk vervelen

Door te stoppen met gebruik, moet Emiel ook dingen opgeven. “Het moeilijkst vond ik om mijn oude vrienden los te laten, met wie ik altijd gebruikte. Sommige jongens kende ik al heel lang. Ik had ook geen werk, dus toen het beter met me ging begon ik me stierlijk te vervelen. Ik wist van gekkigheid soms niet wat ik moest doen.” Emiel solliciteert actief, maar het duurt even voordat hij een baan kan vinden. In de tussentijd wijst zijn behandelaar Klaas hem op de Cycle for Hope. Klaas fietst zelf ook mee en in Team Terwille is nog plaats voor een extra fietser. Klaas: “Ik zag hoe serieus Emiel aan zijn doelen werkte, en ik had er alle vertrouwen in dat de fietstocht voor hem een extra steun in de rug zou zijn. Het leek me ook mooi om samen te fietsen. Als praktijkvoorbeeld van hoe je samen strijdt tegen verslaving. ”

Kilo’s

Emiel is meteen enthousiast over de fietstocht. Klaas regelt snel een racefiets en fietskleding, zodat Emiel kan gaan trainen. Fysiek gaat het hem goed af, al heeft het jarenlange drugsgebruik ook zijn sporen nagelaten. “Cocaïnegebruik vermindert je eetlust, dus ik was er in de loop der jaren niet dikker op geworden”, zegt Emiel nuchter. “Sinds ik ben gestopt, kom ik een kilo per maand aan. Nog even en ik moet gaan oppassen met wat ik eet…” Door veel te sporten en weer normaal te eten, heeft hij nu een gezond gewicht en voelt hij zich sterk. “Het fietsen helpt me om niet terug te vallen. Ik kan mijn energie gezond kwijt. En als ik 100 kilometer hebt gefietst, heb ik het gevoel dat ik iets nuttigs heb gedaan.”

Trainen

Omdat het Emiel goed lukt om zijn verslavingsvrije leven zelfstandig vast te houden, is hij zijn behandeling bij Terwille aan het afronden. Maar hij blijft zijn behandelaar Klaas nog regelmatig zien op de fiets. “We trainen wel eens samen. Tijdens het fietsen hebben we het over van alles en nog wat. Dat vind ik mooi.” Aan deze ontspannen gesprekken merkt Emiel dat het zijn leven uit meer bestaat dan het voorkomen van terugval. Hij heeft zelf ook iets te bieden: “Ik fiets de Cycle for Hope om geld op te halen voor hulp aan verslaafden. Voor mensen zoals ik dus. Ik weet als geen ander waarvoor ik fiets.”

Sponsors

Het vinden van sponsors ging in het begin dan ook als een trein: “mijn familie en vrienden wilden me allemaal wel sponsoren. Maar nu sta ik al een maandje ‘vast’ op een kleine vijfhonderd euro. Voor mij is dat al heel veel, want mijn netwerk is niet zo groot als bijvoorbeeld dat van een directeur. Maar als team moeten we samen € 9.000.- ophalen, dus ik zou het wel gaaf vinden als ik door mijn verhaal nog andere mensen of bedrijven kan vinden die me willen sponsoren.”

Hopeloze gevallen bestaan niet, is onze overtuiging. Maar iemands situatie kan wel lastig zijn. Zoals het verhaal van Peter, die naast een verslaving ook de diagnose autisme heeft. Met hulp lukt het hem om clean te blijven, maar het leven blijft soms een worsteling.

“Ik zie niet zoveel mensen. Ik ben vooral veel met mijn hobby’s bezig en ben bijna elke dag weg. Dan stap ik bijvoorbeeld op de fiets, met mijn camera, en ga ik op weg om boten en vliegtuigen te spotten. Daar houd ik ook een administratie van bij.” Peter is jarenlang verslaafd geweest aan alcohol. Door zijn autisme vindt hij het lastig om contact met mensen te maken, maar zijn dagvullende hobby’s helpen hem om clean te blijven. “Ik ben van mening dat dat moet. Het is een doel in mijn leven.”

Ledigheid

“Bij mijn verslaving heb ik gemerkt: als je geen doelen hebt, stapelt de ledigheid zich op. Na een behandeling of een opname in een kliniek ben je misschien lichamelijk van je verslaving af, maar dat betekent niet dat je daarna gewoon je leven op kunt pakken. Dan begint het pas. Reken er maar jaren voor voordat je alles weer ‘redelijk’ op orde hebt”, is Peters ervaring. Hij heeft een zware jeugd gehad, waar hij niet teveel over wil zeggen. Maar er is in die tijd veel beschadigd. “Ik ben gaan drinken omdat ik compleet met mezelf in de knoop zat.”

Vleugels uitslaan

Peter is nu drie-en-een-half jaar clean. “Ik gebruik geen alcohol meer, maar ik kan mijn vleugels nog nergens naar uitslaan. Ik vind mezelf nog een ongeleid projectiel. Ik ben mijn eigen ik kwijtgeraakt. Het is moeilijk om weer uit te vinden wie ik zelf ben. In mijn hoofd lopen veel dingen door elkaar heen.” Ook lichamelijk heeft de alcohol zijn sporen nagelaten. “Ik ben af en toe doodziek, en ik voel me afgeleefd.” Werken is voor Peter daardoor niet mogelijk. “Dat levert ook teveel stress op.”

Medicijnstudie

Door zijn verleden heeft Peter nooit een diploma kunnen halen. Hij heeft onlangs wel een cursus Spaans gevolgd, maar als hij kon kiezen zou hij aan een medicijnstudie beginnen. “De chemie en fysica spreken me ook erg aan. En door mijn eigen lichamelijke klachten, kan ik goed invoelen hoe iemand die ziek is zich voelt.”

Verslavingszorg

Wanneer hij met de verslavingszorg van Terwille in aanraking kwam, weet Peter niet meer precies. “Ik heb veel verdrongen, het is lang geleden.” Erik, de directeur van Terwille, kent hij in ieder geval al heel lang. Nog altijd komt hij een paar keer per maand bij Erik langs voor gesprekken. “Terwille heeft mij verslavingszorg geboden. En is ook van betekenis geweest op het gebied van geldbeheer. Daar hoef ik me nu niet zelf druk over te maken.”

Hobby’s en structuur

Verder vindt Peter vooral houvast in zijn dagbesteding. “Op je hobby’s moet je in elke situatie terug kunnen vallen. Hoe fanatieker ik word, hoe minder doemdenkerig ik ben. Ze dwingen je om je weer te focussen op iets, het brengt structuur.” Hij ziet het ook als oefening: “Om duidelijk te krijgen wat relevant is, en wat niet.”

Eenzaamheid verdrijven

Peter probeert elke dag met zijn hobby bezig te zijn. Dat verdrijft het gevoel van eenzaamheid. “Als ik thuiskom van het boten spotten, is het eten en naar bed. Ondanks dat heb ik wel behoefte aan vriendschap, dat mis ik verschrikkelijk. De gesprekken met Erik hebben een andere betekenis, hij is hulpverlener dat maakt het anders. Ik heb PDD-Nos en een vorm van ADD. Daarom kan ik moeilijk contact maken. Als contacten niet lopen, kun je je daar heel beroerd onder voelen.”

Een buddy

Bij Terwille heeft Peter daarom aangegeven dat hij graag mee wil doen met het buddyproject. Zo kan hij gekoppeld worden aan een vrijwilliger die met hem oploopt. “Gewoon af en toe afspreken en praten. Liefst iemand met dezelfde interesses. Daar heb ik behoefte aan.”

Dat je als studente Rechten binnen twee weken op een historische boerderij in Frankrijk kunt zitten, blijkt uit het verhaal van Daphne. Door grote schulden raakte ze diep in de problemen om uiteindelijk in de prostitutie terecht te komen. Via SHOP (Stichting Hulpverlening en Opvang Prostituees) kwam ze bij het time-out programma voor vrouwen van Terwille in Frankrijk terecht.

De 27-jarige Daphne heeft al jong een moeilijk leven. Als enig kind van gescheiden ouders wordt ze geadopteerd door de nieuwe man van haar moeder. Wanneer blijkt dat haar moeder vreemd gaat, is ook dit huwelijk over. Daphne gaat bij haar moeder wonen, wat haar vader haar niet in dank afneemt. In haar studietijd raakt ze in de schulden, waar ze niet meer uit komt. Uit huis plaatsing dreigt en ze ziet geen andere uitweg om aan geld te komen dan door de prostitutie in te gaan. Na 4-5 jaar kán ze niet meer en weet ze: ik wil hier uit. Ze zoekt hulp en wordt doorverwezen naar Terwille. Binnen twee weken zit ze ‘in the middle of nowhere’ op boerderij ‘Het gewone leven’ in Frankrijk om op adem te komen.

Verven

“‘s Morgens om half negen moet je gedoucht en al aan tafel zitten voor het ontbijt”, begint Daphne over haar tijd in Frankrijk. “Daarna heeft iedereen vaste huishoudelijke taken en is er tijd voor creatieve momenten en ontspanning. Tijdens wandelingen met de hond zijn er goede gesprekken.” De drie maanden in het buitenlandse berglandschap vliegen voorbij. Als het kon zou ze zo terug willen. De overstap naar Nederland is niet makkelijk. Toch staat Daphne niet met lege handen. Op de vraag wat het belangrijkste is wat ze meeneemt uit die periode grapt ze vrolijk: “verven!” Maar wat ze in Frankrijk écht heeft geleerd, is zichzelf open te stellen voor anderen. “Ik vertrouw anderen heel moeilijk,” vervolgt ze serieus, “maar bij Rolf en Clazien (het begeleidende echtpaar in Frankrijk, red.) brokkelden mijn muren af.” Met onder andere het thema ‘vertrouwen’ wil ze in Groningen verder aan de slag.

Toekomst

Op dit moment heeft Daphne het best moeilijk, vertelt ze eerlijk. Het is niet eenvoudig een ander leven te beginnen op een nieuwe plek, een sociaal netwerk op te bouwen en te werken aan je problemen. Gelukkig komt er twee keer per week woonbegeleiding thuis, om haar te helpen. En een meisje met wie ze op de boerderij in Frankrijk zat, woont bij haar om de hoek. Ook heeft ze zich aangemeld bij PsyQ, om te werken aan de psychische problemen die er nog zijn. Ze probeert moed te houden en bezig te zijn. Twee keer per week werkt ze in de keuken van een verzorgingstehuis. Nadenken over de toekomst vindt Daphne lastig. Schulden zijn er nog steeds, evenals de last uit het verleden Toch heeft ze wel ideeën. “Het liefst ga ik SJD (Sociaal Juridische Dienstverlening) doen. En ik wil heel graag weer tot mezelf komen.” Hoeveel tijd dat kost kan ze niet zeggen. “Dingen die er in jaren insluipen zijn niet zomaar weer weg”, vertelt ze. “Ik haalde altijd mijn kracht uit het feit dat ik alles weg stopte, ik sloot me af voor iedereen. Maar dat hielp me alleen maar achteruit. Dat wil ik anders en Terwille stimuleert me daarbij.”

Boodschap

Tegen vrouwen en meisjes die net als zij in de problemen zitten door bijvoorbeeld schulden, wil Daphne nog graag wat zeggen. “Ga absoluut niet de prostitutie in! Het helpt je niet vooruit, alleen maar achteruit, het is geen gezegend geld. Zoek alsjeblieft hulp bij instanties.” En hoopvol eindigt ze: “er is altijd wel een oplossing.”