Ervaringsdeskundige in opleiding: Rieke Schilder

Rieke Schilder (24) is stagiaire ervaringsdeskundige bij Terwille  in het Mirtehuis, een beschermd wonen plek voor vrouwen die gebukt gaan onder verslaving en prostitutie. 

Dat ze deze plek als ervaringsdeskundige nu inneemt is niet vanzelfsprekend. Op jonge leeftijd maakte ze veel mee, werd er misbruik van haar gemaakt en is ze haar hele puberteit zwaar depressief geweest. “Op school en naar vrienden toe had ik een groot masker op en liet ik die donkere kant van mezelf nooit zien,” vertelt Rieke, “Ik liet de andere Rieke zien, de leuke en gezellige Rieke. Maar van binnen was ik intens eenzaam. Op mijn 17e kon ik niet meer. Ik werd suïcidaal en moest starten met medicatie.” De medicatie drukte al haar pijn weg, zorgde ervoor dat ze haar trauma’s niet opnieuw hoefde te beleven: “Maar ook toen ik niks meer voelde en compleet als zombie door het leven ging, ging die intense eenzaamheid in mij niet weg.” 

Ze besloot te stoppen met de therapieën, bouwde de medicatie af en is gaan kickboksen met een coach. Langzaam kwam de vrolijke en avontuurlijke Rieke van vroeger weer tevoorschijn: “Met de tijd gaf ik mijn trauma’s uit het verleden een plekje en begon, na jaren, eindelijk de zon weer te schijnen.” 

In die tijd, toen ze eindelijk vrij was van depressie, werd ze verkracht.  

“Deze man dacht ik te kunnen vertrouwen, maar had slechte bedoelingen met mij. Mijn leven stortte opnieuw volledig in,” vertelt Rieke. Na een week vertelde ze Rik Jan, haar toenmalige vriend en nu man, gedeelten van wat haar was overkomen. “Ik was niet in staat om alles te vertellen. Het heeft jaren geduurd voordat ik echt alles met hem heb kunnen delen,” licht ze toe. 
“De afschuw voor mezelf was zo groot, ik wist niet hoe ik nog verder moest leven. In mijn ogen was ik nu echt helemaal niks meer waard.” Na een aantal maanden vertelde ze langzamerhand aan familie en vrienden wat haar was overkomen. Ze ging gebukt onder schuld en schaamte en kreeg van sommige mensen terug dat ze vonden ook dat zij hier zelf ook schuld in had. Rieke: “Na een poos vonden mensen dat ik het achter me moest laten en verder moest gaan. Ik besloot daarom mijn mond te houden en vocht het zelf uit in de therapieën die ik volgde.”  

Rieke en Rik Jan waren nog maar kort getrouwd toen Rieke in een burn-out raakte: “Ik kon gewoonweg niet meer. De last was te zwaar voor mijn schouders. Ik was boos op alles en iedereen en nog wel het meeste op mezelf.” Ze had nacht in nacht uit herbelevingen en nachtmerries en overwoog regelmatig zichzelf van het leven te beroven.  

Op een dag kwam haar man met een uitnodiging om mee te doen met de cursus ‘Sleutels tot herstel’. Zelf zag ze nergens echt meer hoop in en besloot dat het geen kwaad kon om mee te doen. “Wat had ik immers te verliezen?” 

“Ik heb zo veel geworsteld met God. Hoe kon Hij dit nou laten gebeuren als Vader? En als ik eerlijk ben, heb ik nog steeds niet de antwoorden waar ik toen naar zocht.” Maar ze was moe van het vechten en op een avond heeft ze al haar haat bij het kruis in de kerk neergelegd. “Die avond viel de haat van mij af,” vertelt Rieke.
In de weken die volgden gingen de traumatherapieën steeds beter en langzamerhand kon ze alles een plek geven. 

Rieke wil graag haar verhaal delen, maar niet voor haarzelf: “Ik geloof dat iedereen het waard is om een leven te kunnen leiden in vrijheid.” Dat is waarom ze ervaringsdeskundige wil worden: “Ik wil met mijn verhaal laten zien dat herstel mogelijk is.”  

Ze loopt nu een half jaar stage in het Mirtehuis en in dit huis zitten veel vrouwen die vrijheid niet kennen of zich niet meer herinneren hoe dat voelde. “Als ik luister naar de verhalen die ze mij vertellen, huilt mijn hart,” vertelt Rieke. Niemand verdiend het om slachtoffer te worden van seksueel misbruik, prostitutie of verslaving. En ook al zitten ze nu op een beschermd wonen plek, in een veilige situatie, toch lijkt veiligheid soms nog steeds ver weg. Veel vrouwen zijn nog steeds gevangen in nachtmerries, herbelevingen, depressie en verslaving. 
Rieke: “Wanneer ik denk aan deze vrouwen, krijg ik toch een glimlach op mijn gezicht. Ik zie niet hun diagnoses of hun trauma’s, maar zie ik prachtige, waardevolle en sterke vrouwen. Vrouwen die het verdienen om te kunnen genieten van een mooi leven.”