Nog tijdens zijn behandeling bij de verslavingszorg van Terwille meldt Emiel (28) zich enthousiast aan voor de Cycle for Hope: een unieke wielertocht van 1200 kilometer, non-stop, in 48 uur. Samen met zijn behandelaar Klaas fietst hij in september mee in Team Terwille. Ook de directeur-bestuurder van de instelling fietst mee. Of dat niet gek is? “Ik vind het juist mooi”, zegt Emiel. In het team merkt hij dat hij zelf ook iets te bieden heeft. “Om de tocht te volbrengen, moeten we elkaar als team blijven motiveren. Niemand kan dit alleen.”
In 2013 meldt Emiel zich bij Terwille in Groningen met een cannabis- en cocaïneverslaving. “Ik blowde al sinds mijn vijftiende. Het begon als probeersel met vrienden. Maar al snel deed ik het elke dag.” Na de scheiding van zijn ouders woont Emiel bij zijn moeder, wat hij niet makkelijk vindt. De verdoving van het blowen helpt hem zijn thuissituatie te doorstaan. Praten over hoe hij zich voelt en over wat hij denkt, kan hij niet. Dus vlucht hij zo vaak mogelijk het huis uit.
Verdoofd
“Zo kwam ik op mijn 18e in de kroeg in aanraking met cocaïne. Dat spul is zo heftig dat ik het al snel dagelijks nodig had. Ik gebruikte zelfs thuis in de woonkamer, terwijl mijn moeder in de keuken zat.” Als Emiel op zichzelf gaat wonen, gaat het van kwaad tot erger. “Niets maakte me nog uit, ik leefde verdoofd. Ik ging in die tijd van hot naar her, woonde dan weer hier en dan weer daar.” Uiteindelijk komt Emiel bij zijn vader en diens vriendin terecht. Daar komt het besef dat er iets moet gebeuren. Een van de dochters van zijn vaders nieuwe vriendin is in behandeling geweest bij Terwille en zij raadt Emiel aan hetzelfde te doen. Emiel: “Ik ben zelf niet christelijk, en wist dat Terwille een christelijke instelling was. Dat vond ik geen probleem. Je wordt er gewoon goed geholpen, dat is het belangrijkste. Ik voelde me er welkom.”
Kluizenaar
Met hulp van de therapie bij Terwille, zet Emiel rigoureus de knop om en stopt hij volledig met blowen en het gebruik van cocaïne. “Ik ben helemaal uit mijn oude wereldje gestapt. Uit zelfbescherming leefde ik de eerste tijd als een kluizenaar, ik vermeed plekken waar ik altijd kwam. Zo bang was ik om weer de fout in te gaan.” In zijn behandeling leert hij wat hij kan doen om niet meer in situaties te komen dat hij wil gaan gebruiken. Maar ook wat hij kan doen als hij wél in zo’n situatie terecht komt. Voor Emiel blijkt het cruciaal om te leren praten over wat hem dwarszit. “Ik heb geleerd niet meer alles op te kroppen.” Ook dat is een proces: “In het begin knalde ik het er eens in de zoveel tijd uit en was ik veel te kort door de bocht. Nu heb ik geleerd het beter te benoemen.”
Stierlijk vervelen
Door te stoppen met gebruik, moet Emiel ook dingen opgeven. “Het moeilijkst vond ik om mijn oude vrienden los te laten, met wie ik altijd gebruikte. Sommige jongens kende ik al heel lang. Ik had ook geen werk, dus toen het beter met me ging begon ik me stierlijk te vervelen. Ik wist van gekkigheid soms niet wat ik moest doen.” Emiel solliciteert actief, maar het duurt even voordat hij een baan kan vinden. In de tussentijd wijst zijn behandelaar Klaas hem op de Cycle for Hope. Klaas fietst zelf ook mee en in Team Terwille is nog plaats voor een extra fietser. Klaas: “Ik zag hoe serieus Emiel aan zijn doelen werkte, en ik had er alle vertrouwen in dat de fietstocht voor hem een extra steun in de rug zou zijn. Het leek me ook mooi om samen te fietsen. Als praktijkvoorbeeld van hoe je samen strijdt tegen verslaving. ”
Kilo’s
Emiel is meteen enthousiast over de fietstocht. Klaas regelt snel een racefiets en fietskleding, zodat Emiel kan gaan trainen. Fysiek gaat het hem goed af, al heeft het jarenlange drugsgebruik ook zijn sporen nagelaten. “Cocaïnegebruik vermindert je eetlust, dus ik was er in de loop der jaren niet dikker op geworden”, zegt Emiel nuchter. “Sinds ik ben gestopt, kom ik een kilo per maand aan. Nog even en ik moet gaan oppassen met wat ik eet…” Door veel te sporten en weer normaal te eten, heeft hij nu een gezond gewicht en voelt hij zich sterk. “Het fietsen helpt me om niet terug te vallen. Ik kan mijn energie gezond kwijt. En als ik 100 kilometer hebt gefietst, heb ik het gevoel dat ik iets nuttigs heb gedaan.”
Trainen
Omdat het Emiel goed lukt om zijn verslavingsvrije leven zelfstandig vast te houden, is hij zijn behandeling bij Terwille aan het afronden. Maar hij blijft zijn behandelaar Klaas nog regelmatig zien op de fiets. “We trainen wel eens samen. Tijdens het fietsen hebben we het over van alles en nog wat. Dat vind ik mooi.” Aan deze ontspannen gesprekken merkt Emiel dat het zijn leven uit meer bestaat dan het voorkomen van terugval. Hij heeft zelf ook iets te bieden: “Ik fiets de Cycle for Hope om geld op te halen voor hulp aan verslaafden. Voor mensen zoals ik dus. Ik weet als geen ander waarvoor ik fiets.”
Sponsors
Het vinden van sponsors ging in het begin dan ook als een trein: “Mijn familie en vrienden wilden me allemaal wel sponsoren. Maar nu sta ik al een maandje ‘vast’ op een kleine vijfhonderd euro. Voor mij is dat al heel veel, want mijn netwerk is niet zo groot als bijvoorbeeld dat van een directeur. Maar als team moeten we samen € 9.000.- ophalen, dus ik zou het wel gaaf vinden als ik door mijn verhaal nog andere mensen of bedrijven kan vinden die me willen sponsoren.”